Ενθουσιάστηκα όταν  έμαθα για τα Λαζαρέτα και ένιωσα ότι η δουλειά μου συνδεόταν με αυτά. Αυτοί οι τόποι καραντίνας που βρίσκονταν συνήθως στα λιμάνια, θα περιόριζαν την πρόσβαση των ανθρώπων που ήταν έγκλειστοι εκεί, είτε προς την πόλη είτε προς τον πολιτισμό. Φωτογραφίζοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, τις εικόνες απέναντι, ένιωσα σα να βρισκόμουν στο δικό μου Λαζαρέτο.

Έβλεπα  τους ανθρώπους να περνούν , να ζουν τη ζωή τους, να κάνουν τις  καθημερινές δραστηριότητες τους, και ταυτόχρονα είχα ελάχιστες δυνατότητες να επικοινωνήσω μαζί τους.

Το να ζούμε στους μικρούς μας τόπους καραντίνας κατά τη διάρκεια αυτής της παγκόσμιας πανδημίας,  μας κάνει να βλέπουμε την καθημερινότητά μας διαφορετικά. Ξαφνικά σταματάμε και παρατηρούμε πράγματα που δεν είχαμε χρόνο πριν να τα δούμε, είτε πρόκειται για ανθρώπους που τους βλέπουμε  από τα μπαλκόνια μας είτε για τη φύση που τη βλέπουμε να αναπτύσσεται στις γειτονιές μας. Υπάρχει μια συλλογική παρατήρηση μεταξύ όλων μας.

Instagram: @twinklefilmandothers